Dit is het verhaal van de zwangerschap en geboorte van onze zoon.
4,5w (begin mei) – Ik ontdek ik dat ik zwanger ben. Hoewel we al jaren hopen op een 2e kindje komt deze zwangerschap als een verrassing. Na 4 miskramen zitten we nu middenin in de onderzoeken. En we weten niet of we überhaupt het verdriet van nog een miskraam aankunnen. Dus we hadden besloten eerst de onderzoeken af te wachten. Maar wonder boven wonder is mijn eisprong een heel eind verschoven. Terwijl ik altijd heel regelmatig ongesteld ben. Deze zwangerschap voelt ‘alsof het zo heeft moeten zijn’. We zijn hartstikke blij. En ook ongerust natuurlijk.
9w – We krijgen de eerste echo. Alles ziet er
goed uit. Zover heeft alleen onze dochter het gebracht, dus we beginnen
vertrouwen te krijgen dat ook dit kindje zal blijven.
11w – Nog een echo. Wederom alles goed. We durven
nu toch echt te geloven dat we een tweede kindje zullen krijgen! Wat
fantastisch! We zijn ontzettend blij en dankbaar.
19w (eind aug) – Op de 20w echo blijkt ons kindje
een forse groeiachterstand te hebben, en veel te weinig vruchtwater. De artsen
zijn direct zeer bezorgd.
20w – Meer echo’s volgen, en we wegen de risico’s van nader onderzoek af
tegen de kans dat we hier meer informatie uit zouden krijgen. Het eerste van,
wat later blijkt, vele moeilijke besluiten. Waarbij je echt geen snars hebt aan
kansen als het gaat om het leven en dood van je eigen kindje. De prognoses zijn
zeer somber.
21w – Op de groeiecho blijkt alleen zijn hoofdje wat gegroeid, zijn
beentjes en buikje niet. Dat is echt helemaal mis. Ons zoontje zal de komende
weken in mijn buik overlijden.
22w – We zijn er kapot van. We vertellen het Lumen. We bereiden zo goed
en zo kwaad als het gaat de geboorte en het afscheid van ons mannetje voor. We
moeten besluiten of we de zwangerschap actief af willen breken.
23w – Op de groeiecho blijkt toch ineens weer een beetje groei op alle
fronten. Nog steeds veel te weinig. Maar toch, groei. Het vruchtwater is
daarentegen zo goed als op. Wat op zo’n vroege termijn een zeer groot probleem
is. We besluiten de zwangerschap niet af te breken en het aan de natuur te
laten. De gynaecoloog geeft 99,9% kans dat het kindje de zwangerschap en
eventuele couveusetijd niet overleefd. Ondertussen voel ik ons kindje
dagelijks, en steeds beter. Erg surrealistisch. En gevoelsmatig totaal niet
kloppend met de kansen die ons om de oren geslingerd worden. Het geeft, samen
met de onverwachtste groei, toch weer hoop op een wondertje.
24w – We gaan op de neonatologie afdeling in Rotterdam praten. Qua
termijn komt ons kindje in een levensvatbare fase met 24w zwangerschap. Is het
wellicht beter het kindje te halen en te kijken of hij buiten de buik beter
groeit? We worden echter naar huis gestuurd: tot ons kindje 450gr is kunnen ze
niets voor hem betekenen en is hij nog veel te klein en kwetsbaar om te
overleven. Ze hebben een totaal andere theorie over de oorzaak van de
groeiachterstand dan onze gynaecoloog in Delft. Wat heel verwarrend is voor
ons. Ze spreken elkaar tegen, maar ze weten het eigenlijk allemaal niet zeker.
Al zijn ze het over het belangrijkste eens: ons jongetje is nu 300gr, en ook in
Rotterdam verwachten ze niet dat hij de 450gr zal halen en dat hij zeer
binnenkort in mijn buik zal overlijden.
25-28w – Ons jongetje blijft heel langzaam groeien.
De achterstand loopt op tot 7w. Maar hij gaat niet dood. We bikkelen de dagen
door tussen hoop en vrees. Met mij zelf gaat het inmiddels ook fysiek heel
slecht. Ik heb ontzettend veel rugpijn waardoor ik de dagen nauwelijks doorkom
en de nachten al helemaal niet. Fysio, pijnstilling, slaapmiddelen helpen
allemaal niet. Mijn lijf krijgt het gewoon niet opgelost door de zwangerschap
en de lange weken van mentale stress en emoties. Naast alle echo’s en
gesprekken beland ik voor de 3e keer in het ziekenhuis om te controleren op
pre-eclampsie (zwangerschapsvergiftiging), wegens hoofdpijn en
uitvalverschijnselen van m’n linkerhand. Maar mijn bloeddruk en bloedwaarden
zijn prima. Dus we gaan weer naar huis en wachten af.
29w – Tegen alle verwachtingen en voorspellingen
in leeft ons mannetje nog steeds. De magische grens van 450gr is bereikt. De
hoop op een wonder blijft. We gaan terug naar Rotterdam om te bespreken wat dit
betekent voor zijn kansen, en hoe de komende weken eruit gaan zien. Ons
jongetje leeft nog. Maar dit gesprek veegt de hoop op een gezond kindje wederom
volledig weg. De neonatoloog maakt zich zorgen om een waslijst aan dingen die
als mis zijn, of mis kunnen gaan, wegens de enorme groeiachterstand die
inmiddels al vanaf in ieder geval week 17 aan de gang is. De kans dat ons
kindje door de ogen van al die naalden zal kruipen en toch levend en gezond ter
wereld komt, en gezond blijft in zijn couveusetijd, is miniem. Maar ja, de kans
dat hij nu nog zou leven was ook eigenlijk afwezig, en hij is er nog. Kansen
zijn echt akelig, je hebt er niets aan zolang je het niet zeker weet. We gaan
naar huis met de opdracht na te denken over allerlei besluiten over hoe actief
we willen proberen ons kindje in leven te houden mocht hij nu geboren worden,
of pas over een paar weken wanneer hij weer wat zwaarder is, over of we alsnog
risicovol aanvullend onderzoek willen laten doen waardoor we in ieder geval
beter de oorzaak weten, etc. In de beslisboom die we die avond tekenen verschijnen
11 te nemen besluiten. Allemaal even zwaar en moeilijk.
30w – We zijn terug in Rotterdam om onze besluiten
en de scenario’s voor de komende weken te bespreken. We zijn de hele ochtend in
de weer met gesprekken met de arts, aanvullend onderzoek (toch maar wel),
groeimetingen, een CTG van ons kindje. Hij is zo beweeglijk dat de CTG metingen
mislukken. Dit vindt de arts een goed teken en de conclusie is dat als hij zo
beweeglijk is, en nu nog niet overleden is, hij dat ook niet zomaar zal doen de
komende weken. We spreken af dat ik met 34w opgenomen zal worden om dagelijks
gecontroleerd te worden en met 37w (= rond kerst) ingeleid word. Het is
al halverwege de middag als we bedenken dat er ook nog even een routinecontrole
van mijn bloeddruk gedaan moet worden. We zijn inmiddels helemaal op van alle
gesprekken, besluiten en onderzoeken. Mijn bloeddruk is veel te hoog. Dit
verbaasd ons niet na zo’n lange dag. Maar ook na 2u rustig liggen is de
bloeddruk torenhoog, en bloed- en urinetests geven alarmerende uitslagen. Ik
blijk ernstige pre-eclampsie met nier- en leverfunctiestoornissen te hebben. Ik
word direct opgenomen en moet zo snel mogelijk bevallen. Tieme wordt 3 dagen
later geboren en heeft de bevalling niet overleefd.